Bedinke

An ’t sjtuur van d’r fiets hat ing sjpin e web jesjponne. D’r Hannes bedinkt ziech um ’t web voet tse veëje. Mar heë lieët ‘t zitse. Misjien zitst urjens ing kling sjpin. Heë lieët ’t web mitvare. E vuurtseeche van d’r herfs. ’t Web hilt poal. E vleisje vluut dri.
‘Da krieste d’rva,’ bedinkt d’r Hannes ziech. ‘Häu iech ’t web mar voet jedoa. Woar ‘t vleisje jered.’
Woa weëls te vuur? De sjpin of de vlei? De natoer weëlt nit. Ze is wie ze is.
D’r ieëtsjte huevel eraaf. ’t Web vleit voet in d’r wink.
‘Wat häu iech doa teëje kanne doeë,’ bedinkt d’r Hannes ziech noen.
In ’t daal likt inne sjlaier va nieëvel uvver ’t land.
‘E voile,’ bedinkt d’r Hannes ziech.
Zieng tant hauw vruier e hudje óp mit e voile d’rvuur.
‘Vaole,’ zaat de tant doa teëje.
Bij troer woar ’t vaole sjwats. Bij hoeëgtsiete wies. En angesj ing kluur die passet bij d’r hód. D’r Hannes ziet ’t nog vuur ziech. De tant mit ’t hudje. Durch ’t voile sjienget d’r mónk. Vuurroeë jeverfd. E puutsjmunke.
‘De tant hat inne proememónk,’ zaat me heem waal ins.
D’r Hannes knieft in de remme. D’r nieëvel trukt lanksaam óp. Inne sjtroech mit roeë böltjer tseechent ziech aaf. D’r Hannes laacht ins.
‘De tant, ’ zeët e.
Oane ziech tse bedinke.