Vroem

D’r drinkbecher sjteet neëver ‘m óp de bank. D’r Hannes maat ’t peks-je mit bótramme óp. Heë  kiekt sjnak vuur ziech oes. De loeët is sjtrak blauw. Wie jeer hauw e noen nit ing wólk jezieë. Ing roza wólk. Drei waeche lang hauw e dri jeleufd. D’r renner mit d’r ainfache naam Tom. Deë zouw de rungde winne óp eje kraf. Mit inne  miensjlieje moter. Evver deë inne mit ing sjnelheet die boave miensjlieg is, jong ‘m verbij. ‘Vroem’, en voet woar e.
Deë tanket ziene eje sjpriet. D’r Tom holt enerzjie oes de natoer.
‘Doarum bis doe vuur miech nommer ee,’ ruft d’r Hannes oes.
Heë biest in de bótram. Pindakieës zitst dróp.
‘Dat is jezónk, kinger,’ zaat zieng mam vruier. ’Vitamine en jód vuur d’r haos.’
 Dat hat d’r Hannes behaode.
‘Iech han nuuks verkierds jedoa,’ zaat d’r Tom.
Doa is jee woad va jeloage. Heë hoalet nit d’r sjpriet oes de verkierde pómp.
D’r Hannes klopt ziech e paar jrummele van de fietsbóks. Nimt inne flinke sjloek. Sjpeult d’r pindakieës voet. Dat is ziene sjpriet. Heë fietst wieër. Nommer ee. De kraf van de natoer. Oane ‘vroem’. Mit d’r Tom.