Tsankpieng

Bij d’r tsankdokter woar inne tsank aafjebraoche. Doarum mós ’t Bertie noa ’t sjpetaal Doa weëd d’r tsank droes jehold. D’r Wiel is mit ‘m mitjejange. Tsezame zitse ze óp d’r jank bij ’t tsimmer van d’r dokter. E paar sjteul wieër zitse óch inne man en ing vrauw. Heë weëd eri jeróffe durch ing jong vrauw. Lang bliet e nit binne.
‘En,’ zeët zieng vrauw, ’wat zaat d’r dokter?’
‘Ze zaat dat ze e sjtuks-je van de tsong voethoale.’
‘Wienieë?’
‘Dierek.’
‘Auwie,’ zeët ’t Bertie.
‘E sjtuk van de tsong aaf.’
‘Dat kan óch sjun zieë, Bertie.’
‘Sjun zieë? Dat meens te doch nit?’
‘Bij zoene sjunne dokter uvver de tsong joa.’
’t Bertie sjtuest ‘m aa.
‘Bies diech mar óp de tsong.’
’t Bertie mós noen eri joa. D’r Wiel keurt ‘m effe.
‘Sjterkde.’
Ing sjwester kunt d’r man hoale. Ze junt ing anger duur eri. De vrauw vertselt an de lu um ziech hin de janse krankejesjiechte van d’r man.
’’t Maat jet los, die tsong, ‘dinkt d’r Wiel.
Bauw tsejeliechertsiet kome ze eroes. ’t Bertie en d’r man. Het hat ’t jezich jesjwolle. D’r Wiel lekt ing hank uvver de sjouwer va zieng vrauw. Bij d’r balie maat heë ing nui aafsjproach vuur ’t Bertie. D’r man en de vrauw sjtunt hinger hön. De vrauw vroagt hem ’t hemme van ’t lief, wie ’t jejange is. Heë kalt mit ing dikke tsong.
‘De letste kier, dat iech zoeë kallet woar mit d’r Vasteloavend,’ zeët d’r Wiel. ’
‘t Bertie laacht ins. Waal wie inne boer mit tsankpieng. Ze lofe noa de lift. D’r Wiel drieënt ziech nog ins um.
‘Iech hof vuur d’r man, dat die vrauw ziech óp de tsong biest.’
’t Bertie laacht jet heller. Nog ummer wie inne boer mit tsankpieng. Waal mit ‘verdoving’.