Hildegard

Ing vrauw oes ‘de Middeleeuwen’. An de Rien. I Bingen. Ing oessjtelloeng is doa nog va heur. Ze maachet naam in ing tsiet dat nog jans jet tse winne woar vuur vrauwlu. Ze woar van adel. E jeluk óp ziech doe. Mach. Ze weëlet vuur e leëve in e kloeëster. Zie eje kloeëster. Woa lu van de welt ziech jeer bejieënete. Um heur tse sjpraeche. Ze hauw als kink ja ’t lit jezieë. En angere koame vuur hön eje lit. D’r wien.
Nog sjteet ’t kloeëster hoeëg óp d’r wienberg. Tusje de droeve.
En ónge sjtreumt de Rien.
Ing veerboot sjtikt uvver tusje Rüdesheim en Bingen. Langs de böad vare tsug. Menute-tsug i krachtak. Langs de Rien eróp en eraaf.
Mainz likt e sjtuk wieër. Mit inne Vasteloavendsplai. Ing bildersjpas. D’r Dom kluurt blauw durch de jlaas en loeëd vinstere van d’r Chagalle. Jries blauw zunt de bezukkere. Inne meersje-sjiemer uvver ‘touristen’. Ze sjtroale ing vrundlieje rouw.
An duur völle de ‘terrassen’ ziech. Bij d’r wien van ’t Hildegard von Bingen. Eemansiepatsiejoeën. Zoeë zouw me ’t kanne neume.
En de Rien sjtreumt wieër.