Sjtaof

Hu vingt vuur de klingkinger van ’t Bertie en d’r Wiel de herfsvakans aa. Ze junt ze bezukke. Ing tas kaffieë drinke. Inne sjpatseerjank durch d’r busj. ‘t Verjoa va bleër ruche. ’t Kome va paddesjteul zieë. E sjpel va klure. Ze wille óch jet mitneëme. ’t Is Kingerbucherwaech. Óp d’r maat en in de ziesjtroase lofe vöal lu rónk. Ze kome vuur de kröam. Allenäu hant ze jet tse maache mit sjtoaf. ’t Bertie en d’r Wiel sjravele tusje de lu durch.
‘Iech wós nit dat ’t zoeëvöal tsoate sjtaof jieët,’ zeët d’r Wiel. ‘Sjtub weëd sjtaof,’ rauwelt e jet.
In de sjtraos van ’t bucherjesjef kanne ze werm neëveree lofe. Ze zukke ziech e bóch oes uvver inne hónk en tswai kinger. Ze maache ing rees mit ing raket.
‘Bertie, dat liecht miech wal jet. Da junt vier dizze middieg mit de kinger ing rees maache.’
’t Bertie broest e bis-je.
‘Mit ing raket durch ’t tsimmer.’
D’r Wiel wiest eróp.
‘Hön tsimmer, mieë wie de welt.’
Ze junt tseruk. Tusje d’r sjtaof.
‘Dat uvverleëf iech nit,’ zuet d’r Wiel
‘Sjtoaf weëd sjtub,’ laacht ’t Biela.
Bij d’r ieëtsjte betste kroam bejieëne ze inne kollega van d’r Wiel. Va vruier.
‘Dag Astrid. Wie jeet ’t mit diech?’
Troane kriet ’t in de oge.
‘Hauws te dat jeleëze va dat kink?’
D’r Wiel knikt.
‘E kink oes mieng klas, Wiel. Kans te diech dat vuursjtelle. Jesjtórve. Mit de  kleier verbrankd.’
Ze duie ziech ins. Inne troeës. I sjtaof jewikkeld.
Ze lofe durch.
‘’t Sjteultje in de klas is leëg,’ klinkt in hön durch.
‘Sjtaof weëd sjtub,’ bedinkt d’r Wiel ziech nog ins.
 Flot noa hön klingkinger mit ’t bóch. Um ze tse duie. Um ze vas tse haode. Umwikkele mit leefde.