Zoeë

D’r sjpatseerjank van alle daag hant ’t Bertie en d’r Wiel dróp zitse.
‘Richtieg jannewaar-weer,’ zeët ’t Bertie.
Jrauw de loeët. Vuchtieg d’r wink. Pratsj in d’r busj. Ze veëge ziech de vus aaf óp de mat bij de vuurduur. D’r Wiel sjtikt d’r sjlussel in ’t sjlaos.
‘’t Is zoene tusjemond. D’r krisboom an duur en ’t nieëkste fes nog wied voet.’
’t Bertie trukt ziech d’r jas oes.
‘’t Broeche ja nit ummer feste tse zieë.’
‘Doe has reët, vrauw. Mar dinke an wat jeweë is en nog kome jeet, kan óch pieng doeë. Dat deed me in d’r jannewaar jeer.’
‘Ach leve Wiel, sjtrak kome de klingkinger. Da huur iech diech va hatse laache.’
‘Doe has alwerm reët, Bertie.’
Heë zetst ziech in d’r sjtool bij de vinster. Pakt de tsiedónk. Doa sjteet ing foto van d’r Aart Staartjes. Heë is jesjtórve. Vurrieje waech kieket d’r Wiel nog mit zieng klingkinker noa Sesamsjtroas. Meneer Aart deë kan zage woa-óp ’t sjteet. Dat is nit ummer mekkelieg, mar heë kan ‘t. En sjoebe oane dat de kinger ’t sjlim vinge. D’r Wiel hat hem bewóngert vuur de maneer woa-óp heë de jesjiechtens oes d’r biebel vertsellet. Nit wied voet. Hoeëg boave de lu, mar tusje ze i. Jejsiechtens vuur jidderinne. Jeweun vuur alle daag. Ainfach tse bejriefe. Duudlieg kótbij. Tsezame mit zieng kinger hat e döks d’rhin jekiekd en jeloesterd.
An d’r sjloes van ’t berich sjteet d’r teks oes e lidje van d’r Willem Wilmink en d’r Harrie Bannink.
    Het is niet fijn om dood te zijn.
    Soms maakt me dat een beetje bang.
           Het doet geen pijn om dood te zijn,
           Maar dood zijn duurt zo lang
D’r Wiel kiekt nog ing tsiet noa d’r teks.
‘Zoeë lang,’ fluustert e.
De duursjel klinkt. De klingkinger kome eri. D’r Wiel laacht.
‘Zoeë sjun.’