Oranje zon

Al vrug hauwe ze de vaan oes-jesjtaoche. “t Lieza en d’r Joeëhan haode d’rva um kluur tse jeëve an ’t leëve. En hu is dat oranje. Óp d’r könniksdaag. D’r Joeëhan maat zieng rungde mit d’r hónk. In dis tsiet van aafsjtand haode deed e dat vrujjer wie angesj. Bauw jinne is dan an duur. Of ’t muet urjens wied voet zieë. En noen is dat d’r Dris. An de uvverzie  óp d’r sjtoep bij d’r hoarsjniejer. Deë maat boave ’t jesjef de vinster óp. D’r Dris kiekt ins eróp.
‘Zoeë tse zieë hingt ’t diech de vinster oes.’
D’r hoarsjniejer kiekt ins zoer eraaf.
‘’t Jesjef, nog ummer tsouw.’
‘Volhaode,’ zeët d’r Dris, ‘en laache blieve. Angesj verzuks te ’t ins mit ing hegkesjier. Da has te aafsjtand.’
D’r hoarsjniejer jriemelt ins. D’r Joeëhan jrust hön en leuft wieër. De vinster jeet werm tsouw. Heem hat ’t Lieza d’r dusj jedekd. Tusje de bruedjer jet Hollendsje veëntjer jesjtaoche. In de kuche sjteet ’t oranje-jebeks veëdieg. Dat is vuur sjtrak bij d’r kaffe. D’r Joeëhan zetst ziech an d’r dusj.
‘Lies, hu zal ’t sjtiller zieë wie anger joare.’
‘De lu viere ’t i jen hoes, man.’
D’r Joeëhan sjmiert ziech e bruudje. Duit e veëntje bij ziech in de hoare. 
De duursjel klinkt. De jong vrauw van ’t waarjesjef hat de waar an duur jezatsd. Mit ing flesj oanjebitter. E brifje hingt draa. ‘Ing oranje zon hu vuur uuch tswai’. Ze leuft durch en drieënt ziech effe um. Ze winkt.
‘Danke,’ ruft ’t Lieza.
Óch d’r Joeëhan kunt d’rbij sjtoa.
‘Dat deed e miensj jód.’
Heë pakt ziech de waartaesj in ing hank. De flesj in de anger.
’Nit valle lósse,’ zeët ‘t Iieza.
D’r Joeëhan kiekt ins eënsj.
‘De flesj besjtimd nit.’