Oam

‘Leëve is sjun umdat leëve bejinne is, ummer óppenuits, óp jiddes moment.’
Dat hat d’r Hannes jeleëze. In ee van de bucher die heë de letste tsiet i jen heng hat jehad. Zoeë veult ’t ziech óch vuur hem. Heë sjtiegt nog ins óp d’r fiets. Inne nuie bejin. In alle vrugde. Ieëder nog wie herjodsvrugde. Zieng vrugde. I sjtilte, woa moeziek klinkt van de natoer.
D’r Hannes fietst werm zieng kilometere. In de tsiet van aafsjtand. De sjpiere hat e werm jehaode bij ziech hingenum. Mar almieëlieg kruuft de muiheet d’rdurch. Kunt d’r boam oes d’r zaal. Sjtrekt e ziech de bee. De kneie losse ziech veule. ’t Oame weëd deper en flotter. Heë veult ziech dankbaar vuur ziene oam. Dinkt an al die lu die ziech riengele mósse vuur inne sjpriet oam. Die al mondelang in ’t nuits zunt. In de sjpetaler en urjens oes-jesjtrekd óppen sjtroas. Heem sjtiegt d’r Hannes sjtiever wie angesj van d’r fiets. Óch vuur hem tselt d’r leëftsiet. Heë jenist d’r oam. D’r oam deë mit alles tse maache hat. Kan d’r bejin en d’r sjloes zieë. Vrieft ziech ins uvver zieng knei. Óch die woar in ’t nuits. Ing knei va verdris.
D’r Hannes jeet eri. D’r fiets zetst e in d’r sjtal. Deë kraacht al jet. Heë zal ‘m losse noakieke. En heëzelver? Heë oamt ins deep.