Hannes

’t Vrugjoar is doa. De tsiet van d’r fiets. Wie jiddes joar lieët d’r Hannes ziech d’r fiets noakieke in ’t fietse-jesjef. Noen mós me doa ing aafsjproach vuur maache. Jenauw zoeë wie bij d’r dokter. Dat zeët d’r Hannes óch went e de wirkplaatsj eri kunt.
‘Jóddemörje, fietsdokter.’
Óp e jroeës sjild sjtunt name va lu die hu d’r fiets kome bringe. D’r naam van d’r Hannes vilt tsefort óp. Jroeës jesjraeve. Ze bejrusse ziech mit inne laach. D’r man van ’t fietse-jesjef en d’r Hannes. Ziene naam klinkt mit vöal noadrók. De winktertsiet likt hinger hön. Ze hant ziech jet tse vertselle.
’t Middiegs jeet e d’r fiets werm hoale. Veëdieg vuur de jroeëse toere. Went e heem kunt, ziet heë e plekpleëtje hinge óp d’r fiets. ‘Hannes’ sjteet dróp.
‘’t Zitst ‘m in d’r naam deë me dreëgt,’ hat e oeëts urjens jeleëze. ‘Deë vertselt ’t ee en anger.’
‘En weë ‘m leëze wil mit inne laach va vräud,’ dinkt d’r Hannes. ‘Doa zitst jans ainfach i: bis de nieëkste kier.’
Heë knikt vuur ziechzelver.
‘Joa, jeer.