D’r bejin

Inne daag in d’r oktober. Inne jode herfsdaag. Zóndieg i zonnesjien. ’t Marij zitst in de bus. Inne daag eraaf noa ’t zude. Zieng vrundin, ‘t Sietske is mit ‘m mitkome. Ze hant ziech kenne jelierd in de sjtoedente-tsiet. Tsezame jans jet momente durch-braad. Zunt noa-ee jewase. ’t Marij nimt ‘m mit noa zie dörp woa ’t ópjewase is. De herfsvakans liecht ‘m doavuur de richtieje tsiet. De rouw vermiesjt ziech mit klure. Werm durch de neer zon.
Wen ze oessjtieje, ziet het ze tsefort. De manslu óp de bank. Het winkt.
‘Doa kunt ós meëdje,’ ruft d’r Andris.
De angere laache. Óch ’t Marij. Het pakt ’t Sietske bij de hank.
‘Dat is ’t Sietske, mieng vrundin. Iech los ‘m ós dörp zieë.’
‘Sjun, Marij. Doe verjits ós nit,’ zeët d’r Karl.
Heë sjtelt ziech reët en beugt.
‘Welkom bij ’t kloppend hats van ’t dörp.’
’t Marij laacht.
‘En de tsiedónk van ’t dörp. ’t Letste nuits.’
Hank i hank lofe ze durch. Noa ’t elderlieg hoes van ’t Marij. E paar daag bij de mam en d’r pap. Um bij tse kalle. En vuural vroeë tse zieë ziech tse han. Zoeë veult ’t Sietske ’t óch.
Wen ze werm noa ’t Hollendsj tseruk junt, sjmiest ’t jet. D’r pap en de mam zunt mitjelofe noa de bus. Ze winke hön oes. De bank is leëg. De sjtimme van ’t dörp vare mit hön mit. Ze vräue ziech óp de nieëkste kier.
’t Dörp. D’r bejin van ‘t Marij. Noen va hön tsezame.