Tsevreie

’t Janse joar is ejentlieg e kome en joa. Mit dat jeveul va tsiet fietst d’r Hannes durch de landsjaf. Heë ziet weëg versjwumme en werm boave drieve. De hoezer oes d’r sjatte ópluete. De sjritte van de lu voetsjterve en kótterbij kome. In d’r herfs kluurt ‘m inne waeg jans bezóngesj. E joar lang vieët e d’rlangs. Hu óp deë zonnieje herfs-daag jeet e d’r waeg sjuuns eraaf. Noa ‘ne boerehof. Bij ’t sjild: eppel, biere, eëpel, aier sjtiegt e aaf. Óp ing vinsterbank raest ing kats ziech oes van ing naat muus-jach. D’r boer is in de sjuur. Tusje de kiste obs. Heë ziet d’r Hannes. D’r hónk leuft hinger ‘m aa. Kwispelt d’r sjtats. D’r boer tiekt mit inne vinger teëje de kap. D’r Hannes jrust hem.
‘Alles jód?’
Ing vroag mit ’t janse antwoad. D’r boert kiekt vrundlieg. Wiest noa d’r jieëvel. ‘Tsevreie’,  sjteet dróp. Tsezame junt ze noa de sjuur. Óngertusje vertselle ze ziech jet. Uvver ’t sjunne van ’t jeweune. D’r Hannes jelt ziech dis joar ing janse tuut eppel. Sjteereppel.
‘Vuur de krismes,’ laacht d’r boer.
Ze winke noa ee. D’r Hannes kiekt nog ins um. Noa dat podium va tsevreie. Mit ’t applaus van ’t ainfache. Zoeë riech.
Heë fietst wieër. E joar lang langs deë waeg. Bis deë inne herfsdaag.