Jiddes joar
Bij ’t Traud en d’r Harie ligke en sjtunt werm wie al zoeëvöal joare de krisbeum. Ze zient d’r pap al va wieds aakome.
‘Kiek ins Traud. Doa kunt e.’
‘Iech zien ‘t. Heë kunt nit alling’
D’r pap leuft vuuróp. Heë winkt.
‘Doe bis d’r letste oes de noabersjaf. Ze zunt al allenäu jeweë.’
‘Ach Harie. Doe has nog jenóg beum hei. Kiek ins weë iech bij miech han.’
’t Traud kiekt noa de döatesj mit de manslu en de kinger.
‘Iech zien ‘t. De janse famillieë is d’rbij.’
‘Joa Traud. Tsezame inne middieg an de frisje lóf. Inne boom oeszukke.’
De kinger sjneure tusje de beum durch. Ze róffe durchee. ’
‘Dat is inne sjunne. Nae deë is sjunner.’
Zoeë jeet dat ing tsiet durch. D’r pap zuet ins.
‘Dat is nog sjlimmer wie inne antsóg jelde. Evver jods-jedank broech iech inne boom nit tse passe.’
Ze neëme ziech de tsiet en vinge sjlieslieg doch inne boom dae jidderinne sjun vingt. D’r Harie hat d’r Glühwein al veëdieg jezatsd . En ’t Traut sjud werme sjokkelade-milch i bechere vuur de kinger.
’t Is ejentlieg de jesjiechte va jiddes joar. Krismes. ’t Nemlieje. Mar doarum jraad sjun. Ziech koom endert. Urjens óp rechene dat bliet. E werm jeveul va Glühwein, sjokkelademilch. Me ziech truft um tse viere.
Zoeë junt ze óch werm noa heem. Jidderinne dreëgt d’r boom e sjtuk. An d’r himmel zunt de ieëtsjte sjtere tse zieë. D’r pap wiest d’rhin. Inne sjteer is jans duudlieg tse zieë.
‘Dag mam,’ zage de döatesj tsejeliech.
Óch dat endert ziech nit. Ze junt wieër noa heem. Veer keëtse aasjtaeche. Wie jiddes joar. Um ziech tse vräue.