Sjtats

’t Lieza kunt ’t tsimmer eri. ’t Hat jet tseddele i jen heng.
‘Kiek ins hei Joeëhan. ’t Is werm zoeë wied. De brivvebusse jevöld mit vrundlieg kiekende lu.’
‘Da móts te vrundlieg tseruk kieke.’
‘Joa mar iech val zoeë mar nit vuur inne laach.’
‘Ao nae en miene laach da?’
‘Dat is jet angesj. Doe bis jinne tseddel.’
‘Dat has te jód jezieë, vrauw.’
’t Lieza lekt de tseddele óppen dusj. Drieënt ze ee vuur ee um. Leëst wat hingerdróp sjteet.
‘Ze vinge dinger jód. Ze vinge dinger verkierd. Wem mós iech noen weële?’
‘Ach Lies. Wiets te wie iech dat don? An duur hange óch plakkate va die lu. Iech dink da jemindlieg an dat sjpel um d’r oessjlaag van ’t voesballe tse roane. Weë jeet jewinne? De name va de kluub sjtunt boave löcher. Da losse ze ing moes los. En woa dat deer eri kruuft, deë kloeb jewint.’
‘Wils te zage dat-s te zoeë jees weële?’
‘Ónjeveer. Iech loof mit d’r hónk langs de plakkate. Went e bij e bild mit d’r sjtats winkt, dem jef iech mieng sjtim.’
‘Haove jek,’ laacht ’t Lieza.
Het leuft noa de kuche. D’r hónk hinger ‘m aa. Deë winkt mit d’r sjtats.
D’r Joeëhan knikt.
‘Iech han ’t al jezieë Lies. Iech wees wem iech weël.’
’t Lieza laacht ins.
‘Treën miech nit óp d’r sjtats.’