Bobby

Vrugjoar. Nog winktertsiet. Temperatoer i zommerweëd. Hei en doa weëd al i jadens jesjoefeld. ’t Bertie en d’r Wiel maache inne sjpatseerjank. Dizze mörje koam  ing ballong mit de pos. Ing jroeëse vunnef-enzivvetsieg dróp jemoald. Sjtrak kome ze óp bezuk. De kinger. Oane aafsjtand. ’t Kan jodsedank werm allenäu. ’t Bertie wiest noa de loeët.
‘Sjtrak blauw Wiel. Jans hu vuur diech.’
D’r Wiel kiekt eróp mit rimpele va vräud.
‘Vunnef-enzivvetsieg is dreivieëdel. Alling, va wat?’
‘Hónged,’ zeët ’t Bertie.
‘Los ’t zieë, Bertie. Hu hant vier ’t jód. Los ’t zoeë zieë.’
Heë pakt ’t Bertie vas.
‘Drievieëdel is inne wals.’
D’r Wiel bejint tse fleute. Jet va d’r Strauss. Ze danse e paar sjritte. ’t Bertie laacht.
‘Jet va d’r Strauss. Vruier hant vier jedansd óp Bobby Mcgee. D’r jank van de tsiet.’
‘Dat woar d’r tak va doe,’ zeët d’r Wiel, ‘en noen noa heem, de kinger kome, d’r tak va noen.’
Wen ze de sjtroas eri kome, zient ze de kinger vuur de duur sjtoa. De klingkinger hant miepmöp jemoald. De vuurduur sjteet óp. Moeziek klinkt. Bobby Mcgee.
D’r Wiel sjnapt ziech ’t Bertie. D’r dans va doe.
Joa, d’r jank van de tsiet.
Ze duie ziech.