Wónger

Inne sjnikhese daag. Doa  dinkt d’r Joeëhan döks aa. Zicher wen ’t kaod en naas a jen duur is. En noen is ’t da zoeë wied. Hingenum in d’r sjatte. Dat hat me jemeld. Blief oes de zon. En angesj jód i-sjmiere. Verjaes ’t drinke nit. ’t Betste is wasser. Dat letste hat d’r Joeëhan  ’t Lieza e paar moal hure zage. Heë  kan doa mar ee dink teëje i-bringe: ‘Wat ’t betste is, wil nog nit ummer jód zieë.’
Doa kriet e jee antwoad óp. Heë hilt ziech mar draa. In d’r mörje kost ’t jing muite. In d’r middieg hure ze va wieds tuen va moeziek. Ze drieve in inne werme zuet van d’r wink mit. D’r Joeëhan leuft vuur de zoeëvöalste moal mit e jroeës jlaas noa de kuche um ’t an d’r kraan tse völle.
Went e tseruk kunt zeët ’t Lieza: ‘Ziech vroeë mit ózze kraan. Bij ’t moeziekfes mósse de lu in de rij sjtoa um wasser tse krieje.’
D’r Joeëhan drinkt inne orrentlieje sjloek.
‘Dat kries te mit al dat wasser.’
Óch doa kriet e jee antwoad óp. Heë hilt ‘t mar bij wasser. Teëje d’r oavend endert ziech de moeziek. Oes ’t tsimmer klinkt inne monneka. Uvver de tuen va wieds hin. D’r Joeëhan kunt eroes mit e jlaas beer. Inne sjoemkraag dróp.
‘Lies e wónger. ’t Wasser hat ziech je-enderd.’
Evver noen kriet e antwoad.
‘Miene leve man. Noa zoene sjwoare daag has te dat wal verdeend.’
Heë versjlikt ziech bauw. Zoeë antwoad. Wirklieg. E wónger.
D’’r monneka sjpilt nog ing tsiet d’r duuster eri. ’t Moeziekfes jeet langer durch.
Inne wóngerlieje oavend.