Nog ee moal

Doa junt ze da. D’r Joeëhan en ’t Lies mit de noabersjaf. Nog ee moal noa ’t sjtadion. Ze zitse óp ing rij. Al flot weëd ing tuut mit klumpjer durchjejoave. Nit wieër wie d’r Joeëhan. Deë zitst als letste in de rij van de noabersjaf. Da jeet ze werm tseruk. Zoeë bliet nog jenóg dri vuur ing nieëkste rungde.
Jiderinne hat inne haove lieter wasser. Mieë darve ze nit mit neëme. Me kan óch drinke jelde i de paus. Doa zunt d’r jenóg.. Ze hant de jruetste sjpas. De letste kier hu. Da is ’t moeziekfes verbij. ’t Is umjevloage.
De lu vuur hön hant ziech jet tse aese jehold. Friete. D’r Joeëhan sjtuest ’t Lies aa.
‘Aos Lies, doa krien iech óch zin óp.’
’t Doert nit lang of in de rij mit de noabersjaf weëd óch friete jaese. ’t Sjmaacht hön jód. Friete mit moeziek. De lu vange aa mit tse klatsje óp de moas van de moeziek. D’r Joeëhan wil óch klatsje.
‘Los ’t zieë’, zeët ’t Lies.
‘Doe has nog mayonaise an de vingere. Da hant de lu vuur diech dierek d’r kop vol.’
Zoeë verjeet sjtond noa sjtond. Moeziek, aese, drinke, klatsje. En vuural ziech vräue. Wen de pries oes-jerikd zunt, bedanke ze ziech bij de moezieker vuur deë sjunne daag.
Da junt ze noa heem. Tsezame nog langs d’r plai. Deë is vol mit lu mit dezelfde jedanke. Hoffentlieg kan ’t werm uvver veer joar. De noabersjaf jeet noa hön eje terras. Heem. Bij de vane en lempjer. Mörje zunt ze i-jehold en oes-jedrieënd. De moeziek klinkt nog ee moal. Vuur de noabersjaf bliet ze klinke. Moeziek verbingt. Weltwied. E fes weëd.
Ze zinge nog ee moal tse zame.
‘Adieu, good-bye, auf wiedersehen, hasta la vista,’.