Tent

Wie herlieg kan ’t zieë. Inne vrujje mörje sjpatseerjank an d’r bejin van inne zommerdaag. Indlieg is ’t zoeë wied. Inne daag i wermde. Um ziech tse vräue. En dat dunt ze da óch. ’t Lieza en d’r Joeëhan. Mit d’r hónk de rungde maache va zoeëvöal daag. Jraad, ier ze d’r veldwaeg i-sjlunt,  kome ze langs e hoes mit ing tent in d’r jaad. Ing oranje mit inne lieëwekop dróp.
‘De supportere sjloffe nog,’ zeët d’r Joeëhan.
’t Lieza zuet ins.
 ‘Jenauw wie de voesballere.’
‘Dat wil iech nit jehoeëd han Lies. ’t Kunt jód! Waad mar. Wen ze oes-jesjloffe zunt.’ Heë hat ’t nog nit jezaad of heë huet d’r raisversjloes va de tent. E paar kinger kroefe droes. D’r letste hat inne bal ónger d’r erm. Ze sjneure uvver d’r jraasplai. Tswai kling jole sjtunt dróp.
‘Zies te Lies. Wat hauw iech diech jezaad. Oes-jesjloffe.’
’Joa Joeëhan de kinger.’
‘En die zunt e jód vuurbild vuur de jroeëse, vrauw.’
Ze blieve nog effe sjtoa. Da junt ze wieër. Ier ze bij d’r busj kome, hant ze al e paar moal ‘houw’ jehoeëd.
‘Zies te Lies. ’t Kunt jans jód. De kinger losse ’t hure. En de zon kunt óp. Oranje!’
Heë drieënt ziech nog ins um. De kinger junt eri. Um ziech tse waesje en vuur ing bótram. D’r Joeëhan deed d’r lieëw noa. ’t Hunke kiekt ‘m aa en bletsjt ins.
‘Zies te Lies, óch oranje.’