Peëd

De oranje tent mit d’r lieëwekop sjteet nog ummer in d’r jaad. ’t Is sjtil. De kingersjtimme wie óp anger daag zunt nit tse hure. D’r Joeëhan bekiekt ’t ziech ins. En leuft durch mit d’r hónk. ’t Zunt va die daag die me wil uvversjloa. Aafjebraoche wat i vräud is ópjebouwd. Heë leuft uvver d’r veldwaeg noa d’r rank van d’r busj. De natoer wees tse uvverleëve. Jeluk en pech in d’r sjtroom van de tsiet. Va wieds ziet heë e peëd in de wei sjtoa. ’t Hat ing oranje dekke um. 
‘Nit tse jeleuve,’ dinkt d’r Joeëhan. ‘Dat mós doch e tseeche zieë.’ 
‘t Is óch ’t ieëtsjte wat e zeët, went e werm heem kunt. ’t Iieza sjud ins d’r kop. 
‘Dat woar zicher e sjokkelpeëd.’ 
‘Dat hauw iech miech wal jedaad, dat-s te zoeëjet zouws zage. Nit tse jeleuve wa, vrauw. Dat daat iech óch. Mar ’t is e tseeche. Viere is blieve, Lies.’ 
‘Joa Joeëhan, uvver tswai joar werm.’ 
De oranjeveëntjer rume ze óp. De tute kanne werm noa d’r zölder. De flesj mit d’r oranjebitter sjteet in de kuche. Doa zitst nog jet i. D’r Joeëhan wiest ins d’r hin. 
‘Viere is blieve. Misjien dizze middieg al.’ 
’t Lieza lekt ing hank bij hem óp d’r ruk. Het klopt ins. ‘Joa, mie sjokkelpeëd.’