Monneka

Óp d’r plai is in de vrugde al jans jet tse doeë. Lu verzammele ziech um noa de wienfeste tse joa. Ze wade óp de bus. Wen de bus kunt, zunt ze allenäu doa. Óch inne monnekasjpiller is d’rbij. Heë kunt als letste. D’r Joeëhan maat zieng rungde mit d’r hónk. Heë bekiekt ’t ziech. De bus vieët voet. De ieëtsjte tuen van d’r monneka klinke eroes. ’t Deed hem dinke an ’t lidje: ‘D’r monneka is kapot’. Óp mennieg fes hat dat jeklónke. Jezónge durch d’r Jo. Dis waech woar zie absjied. Inne voesballer mit inne helle sjoes. Ing sjpas um ‘m mit tse maache. Óp ’t veld en zicher óch d’r noa. Da dong heë jeer ‘de sjtervende sjwaan’ noa. 
De bus vieët de drieën um. De tuen van d’r monneka sjterve voet. D’r Joeëhan bliet nog effe sjtoa. Bij d’r monneka va d’r Jo. 
‘Deë bliet jans,’ bedinkt heë ziech mit inne laach. En de sjwaan sjturft nit i zieng erinneroeng. 
‘Monneka,’ fluustert d’r Joeëhan. ‘Dank Jo!’ 
Heë leuft durch.