Zommersjtaof

Wat hauwe ze ziech jevräud. D’r zommer. Lang daag. Werm.  An duur. Jenis-se van de zon. Blauw loeët. Jans jeweun. Evver ing kótte tsiet mar. Doch lang jenóg vuurdat d’r herfs i vilt. D’r duuster ’t vuur ’t zage kriet. Vier de wermde zelver zunt. Dat viere vier werm bis ’t nieëks joar. D’r winkter durch.
‘Doarum noen e nui kleed,’ ruft ’t Tsoffie. ‘Noa de sjtad.’
D’r Lou knikt ins mit d’r kop. Went zieng vrauw zoeë jet ruft, dinkt heë: ‘Los mar joa, dat is ’t betste.’
En ze junt inne middieg noa de sjtad. Jesjef in en oes. Pashuks-jer. Jardienge sjuve óp en tsouw.
‘Wie vings te ‘t?’
‘Joa Tsoffie ‘t sjteet diech priema.’
Mit e sjeef oog noa ’t prieskeëtje kieke. D’r Lou sjtrekt ziech de bee. Pieng an de vus. Vroeë dat e inne sjtool vingt . Nit wied van d’r sjpeiel. Wat maat ’t óch oes. Los ’t nit tse lang doere. ’t Juucht i hem. ’t Tsoffie hat e kleed. Vuur d’r zommer. Inne zommer lang jekleid. Flot noa e wieëtsjefje. Jet aese, drinke. Los d’r zommer mar kome.
En noen is e doa. D’r zommer. Reën. Wink. Kauw. ’t Kleed hingt in de kas. Bis d’r nieëkste moeëde. Wieër wie d’r sjpeiel kunt ’t Tsoffie nit mit ‘t kleed. D’r Lou dinkt ziech ’t ziengt.  
‘Zommersjtaof. Moeëde. Um tse moete. Lek miech in taesj’