Drieën

Ze wósse nit jód wat ze d’rmit moeëte. D’r Joeëhan en zieng vrauw. Ze haode va sjport. En zicher wen doa jet van oranje i sjiengt. Mar doa passeret zoeëvöal wat nuuks mit de vräud va beweëje tse maache hat. Ze wille waal kieke, mar nit de naat d’rvuur ópblieve. Bis d’r ieëtsjte zóndieg. Annemiek van Vleuten vuuróp. Ing medalieë hingt in de loeët. Ing jode. Mar nog nit um d’r nak. De sjpannoeng in ‘t tsimmer sjtiegt. Da die drieën. ‘t Vilt. Inne sjrai durch ‘t tsimmer.
‘’t Darf nit woar zieë. Doa vilt alwerm inne  van ós.’
D’r Joeëhan zitst neëver d’r sjtool.
‘Hilt ’t noeëts óp!’
’t Jeet wieër. Ing vrauw alling vuuróp. E paar d’rhinger. Óch inne oranje trieko.  Lanksaam kome ze kótterbij. Hoale ze nog in? D’r Joeëhan zitst óp de kneie. Zieng vrauw mit de heng vuur de oge. Durft nit tse kieke. Oranje kunt vuuróp.  En bliet vuuróp. Inne sjrai van d’r Joeëhan. Noen va vräud. Zieng vrauw veëgt ziech ing troan aaf.
Vräud i leed en leed i vräud. ’t Jeet nit um ‘of’. ’t Jeet um ‘en’.  Nuuks óp ziechzelver. Die naat blieve ze óp. En dat dunt ze doanoa dökser. Um d’r oranjesjien hoeëg tse haode.