Einzeljenger

Ummer kótterbij kunt ‘t fes va klure. Midde fibberwaar. Um diech tse vräue. Mar auw wieë. Weë bedinkt ’t ziech. Jraad da d’r jroeëse Cito vuur de äudste kinger van de basissjoeël.
’t Fes va wisse, kenne, mósse. Liere vuur ’t leëve. Leëve vuur ’t liere.
Jods-jedank kunt noen jraad ’t bóch oes van d’r Etienne Kuypers, ‘Wachten op God.’ Leëve vuur ee. Jods-jedank besjteet ’t nog.
’t Fes va jeveul, hure, zieë. ’t Leëve viere.
In e tsimmer van de sjoeël zitst inne auwe sjoeëlmeester. Kinger kómme i jrüpjer bij hem. Heë sjpilt jiettaar. Ze zinge lidjer mit hem. Nit dat heë ’t zoeë jód kent, mar heë deed ‘t jeer. En de angere lierare hant hei jing tsiet vuur. Ze mósse vöal liere vuur ziechzelver. Zoeëjaar krient ze óch inne Cito. D’r auwe sjoeëlmeester hat óch inne Cito krèje, zoeëmar vuur de sjpas. Um tse laache. Heë pakt verf en kluurt jidder bladzie van ’t Citobóch. Went de verf jedrüegd is, pakt heë ing sjier en knipt ’t papier i sjmaal sjtriefjer. Heë nimt ze mit noa heem.
Dis joar leuft in d’r óptsóg inne einzeljenger. Heë wurpt jekluurde sjlingere oes. Óp e sjild hat heë jesjreëve: ‘Wie lang sjniet ’t óngerwies ós nog de oere?’
Inne auwe sjoeëlmeester. Inne einzeljenger?
In de etalaasj van ’t bucherjesjef likt ’t bóch van d’r Kuypers. Tusje jekluurde sjlingere.
Alaaf.