Wöad

D’r vasteloavend sjturft lanksaam voet in d’r èsjermitwoch. Klinkt inne inkele daag nog jet noa. Mar da is ’t verbij. Vas en zicher. Vaaste-tsiet. D’r sjnei sjmilts. De wiese natoer verkluurt i winkterjrauw. De klonevóssjtep toeëne. Wat bliet is de tsiet. Zoeëwie ze is.
‘De tsiet nimt ós mit,’ zeët d’r pastoer bij ’t èsjekrüts-je.
Jee sjoebbe óp d’r sjnei. Of sjoebbe óp ’t sjoebbe. Mar mitmaache wie da óch. Natuurlieg.
An d’r sjloes van de mès zingt d’r koer:

Kriesj klone troane mit.
laach in d’r reën
keur ing zonnesjtroal
en bring de welt ‘ne zeën
zetst ze jans i blui
sjenk dieng wöad an miech
óp diech waad iech
en doe waads óp miech

Bij de kirchduur likt óp e dus-je ‘t bóch ‘Een woord te veel’ van d’r Harrie Brouwers. Òp de hingerzie van d’r umsjlaag sjrieft heë: ‘Weë Herjod zeët sjnapt noa ing ‘mysterie’ dat hem durch de vingere roetsjt. Herjod is e woad tse vöal. Alling de jesjiechtens kanne ós helpe.’
Doarum vräue óp d’r nieëkste kloon. D’r nuie sjnei.
Vräue.
Jee woad tse vöal.