Ejaal

 

D’r Joeëhan en zieng vrauw zitse an d’r dusj. ’t Is nog vrug, mar ’t is hön tsiet um d’r daag tse bejinne. Kaffieë, bóttram, tsiedónk.
‘Joeëhan, zouwe hu óp könneksdaag de jesjefter óp han?’
‘Iech dink va waal. Bij d’r könnek is hu misjien d’r tsoeker óp. Of ’t zaots. Da mós e dat doch kanne hoale. Sjtel diech ins vuur d’r könnek oane tsoeker in d’r kaffieë.’
Zieng vrauw laacht ins.
‘Noen oane flauwekul. Iech wool dizze middieg doch jet van oanje-jebeks óp d’r dusj han. Iech han ’t verjaese mit tse neëme.’
’Hant vier waal oanjebitter i jen hoes?’
‘Joa, doa has doe wal vuur jezörgd.’
‘Natuurlieg, wen vier bezuk krient, mósse vier de lu doch jet kanne aabeie.’
’Joa, de lu. Diech zals te wal mene.’
‘Óp d’r könnek.’
Tsezame rume ze d’r dusj aaf. Doa jeet de sjel. D’r lange Jiel kunt eri. Heë zörgt al jans jet joare vuur de oranjefeste. Kingersjpeller, óptsóg.
‘Kiek ins wat iech vuur diech han, Joeëhan.’
Heë jieët ‘m inne oranje miepmop. Vas-jemaad óp ing kaat.
‘Danke Jiel. Doe has inne oranjebitter verdeend.’
‘Doe óch laacht,’ zieng vrauw.
‘Waal inne janse klinge. Iech mós nog vöal doeë,’ zeët d’r Jiel.
‘Óp d’r könnek’, klinkt durch ’t tsimmer.
D’r Jiel jeet eroes. ’t Fes waat. D’r Joeëhan bekiekt ziech d’r miepmop. In d’r jaad kunt e vuejelsje aajevloage.
‘Kiek, Joeëhan. ’t Vuejelsje hat óch könneksdaag.’
‘Dat is e roeëderbusj-je.’
‘Joeëhan, in oranje zitst ummer jet va roeë en jeël. Vuur miech is ’t oranje.’
An duur vleit ‘t vuejelsje voet. Durch ’t tsimmer vleit inne miepmop. Um d’r nak van d’r Joeëhan. Oranje. Dónkel of lieët. Ejaal.
Ze drinke ’t jleës-je leëg. Bitter of zus. Ejaal. Oranje.