Mels

Ing sjtim klinkt uvver ’t perron. D’r tsóg kunt ing haof sjtond sjpieëder. D’r Wiel zetst ziech óp ing bank. Kiekt noa de klok. D’r wiezer tiekt rónk. Heë sjleet de tsiedónk óp. Leëst ’t letste nuits. Zoeë doert ing haof sjtond nit zoeë lang. Noa jenauw drissieg menute kunt d’r tsóg. Zoeë óp tsiet kan e zieë. D’r Wiel vauwt de tsiedónk tsouw. Duit ze in de taesj.
In d’r tsóg zetst heë ziech an de vinster. Kiekt eroes. Ziet huevele en dale. E landsjaf um uvver tse zinge. Joa dat wil heë. Zinge. E kink is jebore. Zie klingkink. E breursje vuur ’t Vesper. D’r Mels. Vrundlieje.
D’r Wiel hat inne sjtille laach i zie jezich. Vrundlieje. Heë zingt ’t vuur ziechzelver. In de taesj hat e bóch. Uvver de tsiet. Mit ing klok en wiezere um tse drieëne. De oma hauw dat oeëts jejole.
‘Vuur e kink,’ zaat ze.
Al die tsiet in de kleierkas jeleëje. Jedóldieg jewaad. Óp d’r vinger van e kink. De wiezere tse losse rónkdrieëne. De tsiet in eje hank. In de heng van ’t Vesper en d’r Mels. Oavondsjteer en vrundlieje. Sjtroalend.  
D’r Wiel sjtiegt oes.
‘Inne sjunne daag,’ zingt e, ‘e kink is jeboare.’