Hod mód

Wat hant ze ziech jevräud. E jroeës fes. E tejatersjtuk. In de natoer. ’t Janse dörp is óp de bee. Waeche lang hant ze jeproofd. De harmonie. D’r koer. D’r toneelverain. Alle meuglieje veraine helle mit. ’t Weëd jezónge, jedansd. ’t Jeet uvver vruier en noen. Laache en eënsj. De tuen van ing sjpieëldoeës klinke in d’r wink. Sjtriechele durch beum en sjtruuch. Wöad luete óp i fakkele-lit. Jediech drieft mit in ’t roesje van ing baach. Zommeroavendlóf je-oamd durch ’t dörp. Sjtoots zunt ze. Nog e paar waeche. Da is ’t zoeë wied.
Evver zoeë wied kunt ’t nit. Ing troerdekke uvver ’t dörp. ’t Sjreklieje nuits va doeëd. Laache versjtomt. Jing danspes. Tuen van e klaaglid. D’r sjwungel van de sjpieëldoeës oes-jedrieënd.
Lóf, lit, wasser jeëve ’t durch. De tsiet. D’r waeg van ummer. Wieër wie hu.
Ze kome tseruk. De troane ópjedruegd zunt. ’t Eënsje um inne laach vroagt. De sjpieëldoeës-tuen werm klinke i lóf, lit, wasser. De vräud oes d’r sjatte van d’r troer kunt
‘Hod mód,’ zage ze teëje ee. ‘Bis ’t nieëks joar.’
’t Leëve jieët ziech durch.