Wekker

Doa zitst d’r Riech mit ’t raimwoadebóch óp d’r sjoeës. Dat hat e vurriegs joar óp peks-jeroavend kraeje. D’r Tsinterkloas wós dat heë jroeëse probleme hat mit raimpjer maache. Noen is ’t zoeë wied. In ’t aafjelofe joar hat e dökser draa jedaad. D’r nieëkste Tsinterkloas zal heë ze jet losse zieë. Heë hat d’r naam jetrókke va zieng jungste doater. Dat hat muite mit ópsjtoa. Inne jroeëse wekker hat e vuur ‘m jemaad. Mit ing sirene dróp en e drieënlit. Doa is e da. ’t Jroeëse moment. ’t Jediech. Heë hat jet mit tsiet. Wat raimt doa-óp? Heë jeet in ’t bóch zukke.
‘Ziet, Piet, kwiet.’
Da waad heë. Zukt niet wieër.
‘D’r Piet is jet kwiet. ’t Sjwatse bliet in de tsiet.’
D’r Riech hilt óp mit sjrieve. Vuurdat e ’t weest, is ’t nit loestieg mieë. Dat kunt durch die raimwöad. Iech han jenóg d’rva. Sjrief e jediech oane raim. Dat wie ing sjel klinkt.
‘Vuur weë lang sjlieëft, is d’r middieg d’r mörje. ’t Vrugjoar zommer. Ing waech ach daag. De zommertsiet in d’r winkter. Vasteloavend mit de krismes. Ejaal. Wie dan óch. Nim diech de tsiet. De oer tiekt durch. Urjens bejieëne vier ós. Oes-jesjloffe.’  
Mit sjpas kiekt e noa ’t jediech.
‘En de tsieferplaat,’ bedinkt e ziech, ’plek iech vol mit raimwöad. Doe sjrief iech jroeës dróp: Die junt miech óp d’r wekker.’