Jeläufieg

De fesdaag ligke hinger hön. ’t Jeweune in d’r daag kunt lanksaam tseruk. D’r Joeëhan en ’t Lies sjpatsere mit ’t hunke. Óp d’r ek zunt de sjpore van ’t vuuwerk tse zieë. D’r makkadam rozza jekluurd. Doeze langs e muursje jesjtabeld. ’t Hunke ruucht ins vuurzichtieg draa. ’t Lies keurt ‘m.
‘Doa broechs te noen jinne floep mieë vuur tse han. Die maache jinne krach mieë.’ Bij d’r ieëtsjte betste sjlaag sjpringt e heem óp d’r sjoeës van ’t Lies. Dat lekt ‘m da de heng óp de oere.
‘Wat e jeld Joeëhan. Vings te dat óch nit?’
‘De lu hant heë vräud aa. D’r inne jeet óp vakans, d’r angere hat d’r nuitste computer. En me hat lu die jelde ziech jeer e nui kleed.’
Dat letste zeët e mit inne jrielaach in ’t jezich. ’t Lies lieët ziech dat nit jevalle.
‘E kleed is nog ummer jet angesj wie ing bom.’
D’r laach in ’t jezich van d’r Joeëhan waast.
‘Doe has reët. Iech han nog noeëts ing bom mit e kleed aa jezieë. Heë waad effe. ‘Dat hant ze jemindlieg oes.’
‘Hahaha, wat zunt vier werm loestieg.’
‘Joa Lies. Jet um tse laache. Jet um tse kriesje. ’t Is doebel. Zoeë jeet ’t leëve jeläufieg durch de tsiet.’
‘Jeläufieg,’ zeët ’t Lies.
Je-ermd lofe ze wieër. Jeläufieg durch de tsiet. Wie dan óch. Doebel durch ’t leëve.