Sjatte

Vriedieg een-entswantsieg joenie um zivvetsing oer veer-envóftsieg vingt d'r zommer aa. In d’r nommedaag. Wat ziet me doa-va? De zon óp d’r huekste pónk. In ’t zude. Midde óp d’r daag. En da. Zivvetsing oer veer-envóftsieg. Wat ziet me da? Is dat wal tse zieë? D’r Joeëhan zitst an duur. Noa e paar werm zommerdaag is ’t aafjekeuld. Mar ’t zommerjeveul is blaeve. Al is ’t nit in de kótte bóks. Me kan ziech dróp kleie.
‘Lisa hu vingt d’r zommer richtieg aa.’
Zieng vrauw knikt.
‘Zóndieg zouw ’t werm weëde.’
‘Dat ziet jód oes.’
D’r Joeëhan vrieft ziech i jen heng. Ze junt eri. Um zivvetsing oer veer-envóftsieg kiekt e eroes.
‘Zommer’, fluustert e. ‘Dizzen oavend hant vier d’r langste kloare oavend.’
’t Lisa laacht ins.
’Iech veul ’t al aa. Jet um tse viere.’
‘Doe zeës ‘t. Vier maache ós eje zonne-oer.’  
Noa tsing oer junt ze eroes. D’r Joeëhan sjtikt inne kuul i jen eëd. Inne sjatte vilt. Jraad vuur de zon óngerjeet lekt e inne sjtee óp d’r langste pónk van d’r sjatte.
In d’r sjiemer blieve ze nog ing tsiet an duur. Jlazer klinke.
‘Lisa, ózze sjtee.’
’Joa Joeëhan, ózze sjatte.’