Appel

Doa woare nog al jet reëne daag. Dat huet bij d’r herfs. Zoeë óch de zonnieje. Wen de bleër i herfsklure sjtroale. Hu is inne van die daag. Jeluklieg. D’r Hannes kan werm óp d’r fiets. In de drieëne vuurzichtieg. Vuural óp plaatsje woa ’t naas is. De zon nit kunt. De bleer an d’r makkedam plekke. Heë nemt ziech de tsiet. De daag zunt wie ze zunt. Eëve lang. Alling ’t lit kótter. En dat wil e zoeëlang wie meuglieg zieë. D’r pedaaltrit vuur d’r duuster oes. I noajoarssjnelheet.
Bij ing vaat noa inne boerehof sjtiegt e aaf. Um ziech ing bótram tse pakke. Heë biest in ’t broeëd. Kiekt noa ’t vakwerkhuus-je. Wies en sjwatse belk. In ing wei neëver de vaat sjtunt obsbeum. D’r boer sjtiegt de ledder aaf. Hat ing mangel eppel in ing hank. Sjud ze in ing kis. In de wei lofe jet kui, verkens en honder rónk. D’r Hannes jrust ‘m. Heë kunt kótterbij mit inne appel i jen heng.
‘Hei vuur óngerweëgs.’
‘Danke. Uur woeënt sjun hei.’
‘Iech jenis ‘t land, de dere, de lu. Iech bin tsevreie. Veul miech riech.’
Duit ing hank teëje zieng kap. Jrust. Drieënt ziech um. D’r Hannes bekiekt ziech d’r appel.
‘Tsevreie. Zoeë riech. Mit zoeë winnieg,’ zeët d’r Hannes vuur ziechzelver.
Heë laacht ins.
‘Inne sjteerappel. De krismes óngerweëgs.’
Duit ziech d’r appel i jen taesj. Verwaart ‘m bis mörje. Um ziech óp tse vräue.
Inne appel. Zoeë riech.