Sjong

D’r Joeëhan kunt eri. Heë hat d’r rónkjank mit d’r hónk hinger d’r ruk.
‘Wits te Lies, wat ze bij ’t hoes neëver d’r hoarsjniejer óp ’t daach an ’t legke zunt?’
‘Nae.’
‘Jraas.’
‘Jraas? Doe meens ’t nit. Woarum dat da?’
‘Natoer. Vier kanne nit jenóg natoer han. Doa weëd zoeëvöal jebouwd. Ummer winniejer plaatsj vuur ’t jreun.’
‘En móts te dat dan óch aaf doeë?’
‘Dat kan iech miech sjleët vuursjtelle. Dat zal wal jet apaats zieë. Angesj sjikke ze mar d’r hoarsjniejer eróp.’
’t Lies laacht ins.
‘Da has te d’r richtieje.’
‘Of ’t peëd van d’r Tsinterkloas. Dat eest ja jraas.’
‘Nae Joeëhan. D’r sjummel wil alling häu. Dat hant vier ummer zoeë jezónge.’
‘Mie leef Lies. Ummer? Doa is ing tsiet jeweë, dat ’t Tsinterkloasfes verboane woar. Doe hant de lu ’t i hoes vuur ziech jevierd. Dat vóng me sjpannend en mit jans vöal vräud.’
‘Dat zeës te jód, vräud. Doa jeet ’t um. En dat hant vier.’
D’r Joeëhan deed ziech de sjong oes.
‘Iech dink dat iech miech nog ins d’r sjong ópzets.’
‘Meens te d’r Tsinterkloas kunt nog bis hei?’
‘Iech zets ze an duur. Da ziet d’r Sjwatse Piet ze besjtimd.’
‘Dat weëd e herliech öavendje,’ zeët ‘t Lies.
‘D’r Joeëhan kunt werm eri. Óp de zökke. ‘t Lies zetst printe en sjokkelade lettere óp d’r dusj. Oes de kuche kunt d’r jeróch va werme sjokkelademilch. Vuurdat ze an dusj zitse, vingt ’t an duur wus tse reëne. Vanoes de kuche ruft ’t Lies: ‘Doe has al jet in d’r sjong.’
D’r Joeëhan deed ziech de sjloebe aa.
‘Nit van d’r sjwatse, mar van d’r nase.’
Jeet eroes. Sjud ’t wasser oes d’r sjong. Heë laacht ins.
‘Joa i hoes viere.’