Óp ’t sjtuupje

Jries is de loeët. ’t Dageslit sjtreumt in d’r duuster. D’r pap zitst in d’r sjtool bij ’t jadevinster. Lit jenóg um tse leëze. Moeziek klinkt duch ’t tsimmer. Piano, viejelienge, jietare. Um ziech aa tse werme. De sjel klinkt. Heë jeet noa de vuurduur. Maat ze óp. E peks-je likt óp ’t sjtuupje. In de sjtroas is jinne tse zieë. Heë zetst ziech werm in d’r sjtool. ’t Peks-je óp d’r sjoeës. Knubt ’t lint óp. ’t  Papier mit Tsinterklöas-jer holt e d’rva. D’r dekkel van de doeës lekt e neëver d’r sjtool. Mit jroeëse oge va kingervräud ziet e ing flesj Niekela-wien, sjokkelade letter en ing keëts. Óp ing tseechnoeng van de klingkinger sjteet jesjraeve: ‘Óp d’r jeboertsdaag van d’r Tsint e peks-je vuur d’r opa. En inne sjunne tswaide advent.’
Heë kiekt eroes. An duur weëd ’t duuster. Mar oes zieng oge sjtroalt lit. De keëts zetst e bij d’r adventskrans. Tswai keëtse brenne. D’r pap zitst in d’r sjtool. Mit e jlaas wien.
‘Jezóndheet Niekela,’ zeët e.
’t Is jraad of e d’r Tsint huet zage: ‘Nim diech de tsiet, pap’.
Heë kiekt noa de flesj.
‘Don iech. Danke kinger.’