Aierverf

Ejentliech hauw ’t nit mieë wille kome. Vuur de fesdaag. ’t Marij. Het wool ’t ritme va mit feste kome, durchbraeche. Wat nit mieë is tse losse raeste. Huekstens i jedanke losse kome. Vervleie i d’r sjwaam van verjangeheet. Nieëvel van oeëts.
Doch sjiejet het in d’r tsóg. Koam noa heem. Zoog doa sjtaune i jezichte. En vroeë oge.
Joa, zoeë hat jidderinne ziene waeg. Deë waast in  de joare. Bis wie wied?
’t Antwoad noen is Oeëstere. De poasjjesjiechte. ’t Sjtroalend heem. Dat van ’t Marij weëd jiddes joar mieë de sjtad. Woa ’t sjtoedeert. D’r daag va hu en zieng tsouwkónf. Mar jraad de fesdaag. Is ’t werm heem. ’t Vruijere. Dat ziech sjtuks-je bij sjtuks-je endert. Koom tse zieë in ’t dörp. E naes um ziech tse raeste. En da tseruk noa de sjtad. Woa d’r inne mörje d’r angere mörje jister maat.
Zoeë jeet ’t werm tseruk. Inne laach in ’t jezich. Van aier zukke mit de kinger van ’t sjwester. Bij de oma en d’r opa in d’r jaad. Jister is verbij. Jekluurde mörje. Nieëks joar werm. In aierverf va hu.