Sjtriks-je

D’r daag d’rnoa. Sjpatseerjank mit d’r hónk. De rungde bliet. Óch noa d’r verlis va d’r daag d’rvuur. Óane ’t oranje sjtriks-je kwispelt d’r sjtats. Mit ee oog kiekt d’r Joeëhan noa ’t jesjef va d’r hoarsjniejer. De duur is tsouw. I jedanke huet e zieng sjtim.
‘Wat hant ze jemaad, Joeëhan?’
Heë broecht ziech jee antwoad tse verzinne. De ieëtsjte hingernis hat e jenoame. ’t Is mar jód zoeë. Heë broecht jinne oeslek. Jinne tse treffe. De rouw va d’r mörje hulpt ‘m.
An d’r sjloes va d’r waeg durch ’t veld sjteet ing bank. Ing vrauw óp leeftsiet zitst dróp. Ze knikke noa ee. Noa d’r hónk winkt ze.
‘Daag leve hónk.’
D’r hónk kiekt noa heur. D’r sjtats kwispelt. ’t Oranje sjtriks-je felt ‘m nit. Zouw e jet bemerke van de sjtiemoeng bij ziene baas? De vrundliegheet va de vrauw besjtimd.
‘Va voesbal zalle ze wal, de vrauw en d’r hónk, nit vöal aanoeng han,’ bedinkt d’r Joeëhan ziech.
’t Is mar jód zoeë. Troeës deed jód. Went e werm heem de sjtroas eri leuft, kiekt e ins langs d’r jieëvel eróp. Noa de vaan. Ze mós nog drueje. Va d’r reën. Zoeë kan ze nog jet betseechene vuur wem nog jewinne jeet. Of verlizze. Bij dat letste laacht d’r Joeëhan. Heë keurt d’r hónk. Oane sjtriks-je. Dat likt in de oranje doeës óp d’r zölder. Bis ’t nieëkste.