Bauw doa

’t Kunt ummer jet mieë leëve a jen duur. ’t Dörp jeet óp. Óch bij de manslu va de bank. Ze hant allenäu noen de sjprietse jehad. D’r aafsjtand bij de banke haode ze waal nog aa. ’t Tsere van de lampepöal mit zommerblui is al ing tsiet jeleie passeerd. D’r sjpieëljaad is hei en doa frisj aajesjtraeche. Heë waat óp de kinger. Binnekóts vingt de vakans aa. De lettere boave d’r i-jank zunt ópjepoetsd. ‘Winksjpel’. D’r naam deed ’t jód vuur d’r sjpieëljaad. Kinger. Leëvend. Va wieë en zieë. In ing sjproach: ’t sjpel.
’t Weer lieët ’t jet aaf wisse. Mar went ’t jeet, zitse ze bijenee. Um tse vertselle. Uvver d’r verlorene voesbal. De jevalle rennere. De knallende jeweersjuus. Blódvlekke óp ‘ne sjtoep. Tserraese reënboagvane. D’rtusje durch ’t sjwieje. ’t Jeveul van ónmach.
‘Woa mós dat hin,’ vröagt d’r Dris.
‘Vier zunt bauw doa,’ zeët d’r Allewies.
Inne laach klinkt. Zoeë darf ’t blieve. Zicher bis mörje. Dat zage ze óch wen ze noa heem junt.
‘Bis mörje. Da zient vier wieër.’