Voetjoa

Heë hauw ’t al ing tsiet jemerkd. De sjwalbere. Ónrouw. Ze vloge nog ins kruuts en kweer uvver zie hoes. Doe woar ’t sjtil. De jroeëse rees noa ’t zude. ’t Naes an de óngerzie van d’r daachrank bliet hinger. Ing erinneroeng van ’t vrugjoar bis noen. Va nui leëve noa uvverleëve. Vuur d’r Jean is dat óch ‘t moment de vluejele oes tse sjloa. Vurriegs joar moeët heë d’r winkter hei blieve. E joar oane winkterlit van ’t zude. De noajoars-ónrouw va voetjoa woeët winkterrouw va hei blieve. De vräud va tserukkome in ‘t vrugjoar verbleechet.
Inne zommerlang zoeët heë klure. Ze woare vuur hem hingerblaeve. En noen pakt e de kóffere i. Noa ’t zude. Heë wil voetjoa um ziech óp ’t tserukkome tse vräue. De kóffere werm oes tse pakke. En de litklure hei oes tse sjträue. E jesjenk um tse dele. Joa dele. Dat zal heë moale. Inne winkterlang. Mieë wie ee kóffer vol. Jenóg vuur lu hei. Zicher die ‘t broeche. Um vuur hön e naes tse zieë.
D’r Jean vieët d’r huevel eraaf. Heë winkt.
De vräud van ’t tserukkome.