Leef

’t Woar e paar waeche jeleie, dat ze inne tseddel in de brivvebus kroge. Inne ópróf um mit tse doeë an d’r könneksdaag. Vuur de hoesduur kuet me zaachens tse koof aabeie. Nit alling vuur kinger. De janse noabersjaf. En dat zoge ’t Lieza en d’r Joeëhan waal zitse. E oranjefes i jen sjtroas.
‘’t Zalle vuural de kinger zieë die doa aa mitdunt,’ zeët ’t Lieza.
D’r Joeëhan huit ons mit d’r kop.
‘Iech don óch mit. Doa veul iech miech nit tse jroeës vuur. Vier legke inne teppieg an duur.’
‘En da man.’
‘Vier hant ummer wal jet um tse verkofe.’
‘Dat mós waal jet vernunftiejes zieë, Joeëhan. Waad iech wees jet. Iech bak jet deelsjer. Mit ing oranje kluur.’
‘Da los iech miech óch nog wal jet ivalle, Lies.’
En hu is ’t zoeë wied. Ieëtsjt kieke ze noa d’r tillevies. D’r könnek trukt mit zieng famillieë durch de jroeëse sjtad. Nit wied va hön aaf. Ze kome jans in de sjtiemoeng. Vuur de duur legke ze inne auwe teppieg. ’t Lieza deed de deelsjer i doeëze. Zetst die óp inne dusj. D’r Joeëhan kunt mit flesje oranjebitter en jleës-jer eroes.
‘Dat hauw iech miech wal kanne bedinke,’ laacht ’t Lieza.
‘Móts te mar ins kieke wievöal iech hei va verkoof.’
‘Zicher an diechzelver.’
D’r Joeëhan hat reët kraeje. De flesje woare óp ing noa allenäu leëg. Die hat heë hinger de hank jehaode. Óch de deelsjer zunt verkoat. En ’t jeld jeet noa de lu óp de vlóg vuur krig. Dat hant ze óp e plakkaat jesjraeve. An d’r sjloes maat e die ing flesj óp.
‘Noen ee óp ós Lies. Heimit losse vier d’r teppieg vleie.’
‘Wat bis doe leef Joeëhan.’
’Dat zaat d’r könnek óch. Leef. In ‘t Hollendsj’.
‘Da zaan iech ’t nog ins in ’t plat. Leef.’
’t Lieza laacht.
‘Joa leve. ’t Ee kan nit oane ’t angert.’