Bel

Wie vroeë woar e, d’r Jean. Noa de coronatsiet nog ins e joar uvverwinktere in ’t zude. En noen werm heem. Um tse moale. Vräud oessjträue mit verf uvver ’t dóch. En da kome kweer d’rdurch bilder eri. Ze knalle. Krig. Heë hilt ziech d’r kop vas. Wat óp ’t dóch kunt, is sjtubjries, doeëdsjwats, blódroeë. Zoeë bliet e in d’r tsirkel va jewald. ’t Verjsterkt de ieëlend.
Ing tsiet zunt de döp nit mieë van de verftoebe aafjeweë. De pienzele drueg. Heë sjteet vuur de vinster. Kiekt oes uvver de huevele. Zóndiegmörje. Sjpatseert eroes. Ing klok sjleet. Ónge in ’t dörp klinkt de harmonie. I protsessiejoeën. Hu d’r daag van de kommeliejoeën. De kinger sjtroalend va vräud.
D’r Jean bekiekt ’t ziech van inne aafsjtand. Inne sjtille laach i zie jezich. Heë sjpatseert uvver d’r kirchplai noa inne veldwaeg. Vane winge. Inne blommeteppieg óppen eëd. Langs ing wei mit kui. Belle rinkele. D’r boer hat ze zieng kui umjebónge. D’r Jean bliet sjtoa. E moezieksjtuk. Ainfach i tuen. ’t Jieët ‘m e riech jeveul. Heë veult wat e mós doeë. Tseruk joa. De kats de bel aabinge. E tseeche va mód. Volhaode. Dat verdeent d’r vrid. Muite doeë. Noa heem. Heë drieënt de toebe óp. Verf i tuen va ing klok, harmonie, kinger, belle. En die va sjtubjries, doeëdsjwats, blódroeë? Uvverjesjilderd.
Vrid