Himmelvaat

Ze riskere ’t nog ins. ’t Lieza en d’r Joeëhan um óp vakans tse joa. Mit Himmelvaat. Ing rees mit de bus. Noa de berje. Umhoeëg. E paar joa hant ze ’t nit riskeerd. En noen is ’t zoeë wied. E kóffer ipakke. Jidder ’t ziengt.
‘Nit mieë wie ee,’ zeët d’r Joeëhan.
‘Joa, man. Dat huur iech noen jiddes moal wen vier ing rees maache.’
‘Joa Lies en jiddes moal huur iech. ‘Joeëhan has te nog e pleëtsje vrij’. En da kunt werm jet va diech.’
‘Noen sjtel diech doch nit ezoeë aa. Doe vings ’t óch sjun, wen iech jód jekleid dróp sjton.’
‘Wen iech diech jeleuf da darf iech alling mar ing kótte bóks mitneëme, zoeëdat-s doe ’t haof kleiersjaaf kans mitneëme.’
‘Mie Joeëhensje, ziech doch nit zoeë verkierd. Jun miech dat doch. Doe darfs óch an de vinster zitse.’
En dat letste jieët d’r durchsjlaag. Dat wees ’t Lieza. De vrauwlu hant d’r naam, evver de manslu auwsjótse nit winniejer. D’r Joeëhan lieët de res van ’t kóffer an ’t Lieza uvver. Heë kömmert ziech nog eemoal drum, went ’t tsouw jeet. Da mós heë dróp zitse angesj kriet ’t Lieza ’t kóffer nit tsouw.
Dizze mórje is ’t zoeë wied. Um ach oer vertrukt de bus vanaaf d’r maat. Ing viedel sjtond van tse vure mósse ze doa zieë. D’r Joeëhan sjaft dat. ’t Lieza jraad. ’t Hat wal bauw de kneuf aaf. Evver de rees is lang jenóg um oes tse raeste. D’r Joeëhan bij de vinster. Bis de ieëtsjte paus. Da verwessele ze va plaatsj. Zoeëwie ziech dat jehuet bij ing himmelvaat. Ziech versjtoa. Ing rees lang. Zicher bis noa de Pinkste. ’t Fes van alle sjpröach. Versjtoa. Mieë wie ing rees. Mieë wie ing bus. I zoeëvöal sjpröach.
In de wólke.