Oesdele

’t Is werm zoeë wied. D’r herfs-trit van d’r Hannes. In e vrugjoar weer. Noa d’r man van de eppel. Dizze zommer hat heë ‘m nog jezieë. Doe varet e óp inne bakfiets rónk um blomme oes tse dele. Heë ziet ‘m al sjtoa. In de sjuur. Ze winke noa ee. D’r Hannes völt ziech de fiets-taesje mit eppel. D’r man vrundlieg wie alle joare. Mit ing kluur in ’t jezich va zieng sjteer-eppel. Dat bliet d’r Hannes bij. Die kluur. Heë nimt ze mit noa heem. I zieng jedanke en mit de eppel. Um ze oes tse dele. Jenauw wie d’r man in d’r zommer mit zieng blomme dong. Doa zunt wal ummer lu vuur wem ing bezóngere reë is um tse sjenke.
Lu die e lint va dank óp de brós krient. Of moeziek maache um bij tse dreume. Besjtimd vuur lu die e bóch oes-jeëve um va tse jenisse. Of bilder moale va wermde. Lu die wöad sjrieve um diech heem tse losse veule.
Allenäu sjtere va lu jenauw wie de eppel die ze krieje. En da nog al die lu vuur wem jing taesje jenóg zunt um ze tse kanne losse aese. Ze zunt mit vöal. Vuur wem d’r Hannes tritte tse kót kunt. Evver waal zunt doa nog ummer tritte jenóg um mieë lu tse losse vare. Um ze tse losse oesdele.
Noa e iedee van d’r Einstein kan de tsiet lang doere. Alling mós me zörje flot tse zieë. Nit tse lang wade. Da bliet me jónk in auwerdom. Durch tse sjenke.