Wink
In de winktertsiet vieët d’r Hannes jemindlieg winniejer kilometere. Kunt e nit ezoeë wied. Evver hu, inne van de ieëtsjte zóndieje in d’r jannewaar wil e durch dat ee dörp fietse. E dörp va vräud. Woa de klok in d’r kirchtoer zieng klanke va bejrif uvver de landsjaf lieët sjalle. Heë sjtiegt doa jeer aaf. Um versjtendnis tse sjnoeve. Woa de lu ziech jebórje veule. D’r minste jet vuursjtelt. De lu zunt ónbekankd vuur hem. Mar heë nit vuur hön.
Hu, deë zóndieg in d’r jannewaar hant ze fes. D’r Hannes hauw ’t in de tsiedónk jeleëze. Doa wool e bij zieë. Óp aafsjtand kótbij. Inne tsóg trukt verbij. Mit de sjutse vuuróp. I hön midde d’r man a wem ze zoeë jeer hönne dank wille tseje. Ze drage hem óp heng. D’r Hannes sjteet langs d’r waeg. Zetst ziech d’r fietshelm aaf. Ziene jrós va dank. De klok loet. ’t Klinkt wie e lid. ‘Jidderinne huet d’rbij’.
Óp d’r kirchplai sjteet inne boom. Vol mit papiere vuejel. De lu hant hön jedanke dróp jesjraeve. Vuur höne pastoer. D’r Hannes bekiekt ’t ziech. Ing vrauw en inne man kome aalofe. Hön kink hingt inne voeëjel d’rbij.
lu wie vluejele
drieve óp wólke
va vrid, leefde, verbóngeheet
doe bis d’r wink
dank
D’r Hannes sjtiegt óp d’r fiets. De wöad nimt e mit. Heë kriet vluejele. Veult d’r wink.