Mónk
Heë vertrók in d’r herfs mit ’t jeveul jet i tse toesje. ’t Vertrouwde va hei vuur mieë lit en temperatoere in ’t zude. Heë kunt tseruk mit ’t jeveul va heem kome. Tseruktoesje. En dat wil d’r Jean losse zieë. Klure i hiezieje klone. Heë hat i zie atelier nog ummer ’t plakkaat va vurriegs joar an de moer hange. Inne mónk um dieng vräud-jesjiechte tse losse sjalle. Doa vingt e mit aa. Inne laachende mónk. Doa rónks-erum moalt heë e klone jezich. Dat jesjmienkd kank zieë. Hei urjens heem vuur d’r sjpeiel. Woa jidderinne ziene eje kuunsler is. Vuur drei daag. Da d’r kloon aafjesjmienkd. D’r mónk bliet. ’t Heem va eje jesjiechte. E joar rónk. Raest vuur de vräud noa ’t vrugjoar.
D’r Jean zetst ’t bild óp d’r eëzel bij de vinster.Heë deed ziech d’r jas aa. Sjpatseert eroes. ’t Bild kiekt ‘m noa. Heë kan ’t va wieds zieë.
‘Joa,’ zeët e i ziechzelver, ‘’t is zoeë wied.’
Heem bliet e an duur nog effe bij de vinster sjtoa. Ing vrauw en inne man lofe langs. Ze bekieke ziech ’t bild.
‘Noen kan d’r vasteloavend aavange,’ zage ze teëjenee.
Ze lofe durch. Sjoenkele jet. ’t Bild kiekt ze noa. Mit d’r laach van d’r sjilder.
‘Joa,’ fluustert d’r Jean, ‘’t hulpt. D’r kloon va kótbij mit d’r laach horizon wied.’