Aazats

De duur van ’t tsimmer jeet óp. D’r hónk kunt als ieëtsjte eri. Bejrust ’t Lieza in de kuche. Het keurt d’r hónk. ’t Doert effe ier d’r Joeëhan eri kunt. Heë leuft óp de tsieëne. Sjliecht e paar moal rónk d’r dusj.
‘Wat is mit diech los, man.’
Heë lekt ziech inne vinger óp d’r mónk.
‘Sssjjjjt. Nit ezoeë hel. Sjtil Lies. Iech huur al jet va Vasteloavend kome. Sssjjtt. Huets te ’t óch nit?’
’t Lieza sjud ins d’r kop.
‘Joa Joeëhan. ’t Is zoeë wied. Vang mar aa mit tsere.’
Dat lieët e ziech jing tswai moal zage. ’t Sjlieche weëd sjneure. De trap eróp. Mit en mit kome de doeëze en tute van al jans jet joare eri. ’t Letste kunt de lampekap. D’r hód van d’r Joeëhan vuur de Vasteloavendsdaag. Ballonge, sjlingere, plakkate völle ’t tsimmer. Als letste weëd de vaan oes-jesjtaoche. I hiezieje klure. Kwetsjbuul moeziek klinkt durch de vinster eroes. D’r Joeëhan drieënt lanksaam werm.
‘Inne jouwe aaloof is wiechtieg vuur inne jouwe sjprónk’.
En dat jeet ’t weëde. D’r aazats noa dat jroeëse fes is jemaad. De noabersjaf verbingt ziech. Joa de vasteloavend deed jet mit diech. D’r Wiel hat de vaan zieë winge. Heë kunt óch ins kieke.
‘En noen,’ ruft d’r Joeëhan.
Lieza laacht ins. ’t Wees wat kome jeet. D’r Joeëhan zetst ziech de lampekap óp d’r kop.
‘Vier sjudde ós ee óp de lamp.’
Doa zeët d’r Wiel nit nae teëje. An duur wingt de vaan. Vuurdat ’t oavend is winge an de jieëvele de zemplieje vane. En hat de lampekap zie werk jedoa. De duur bij ’t Lieza en d’r Joeëhan jeet e tsieg moal óp en tsouw. D’r aazats is jemaad.
Hank i hank. Hoeëg en wied.
D’r Vasteloavendssjprónk.