Klone-vluejele

’t Is mitwoch. Dat hant ze besjlaose. ’t Marij en ’t Sietske. Vasteloavend viere hei heem. Va mitwoch bis mitwoch. Mit hön kinke, ’t Ingel sjtieje ze oes de bus. ’t Sietske dreëgt d’r kingerwaan. ’t Marij lekt ’t kinke dri. Tsezame lofe ze hinger d’r waan. De manslu van de bank zunt am jang mit tsere van de lampepöal. D’r Karl sjteet óp de ledder. Heë ziet ze als ieëtsjte.
‘Kiek jonge. Doa kome ze oes ’t Hollendsj vasteloavend viere.’
Heë kunt de ledder eraaf. ’t Marij en ’t Sietske kome kótterbij. D’r laach in ’t jezich waast.
‘Alaaf,‘ róffe de manslu.
Ze sjtunt rónk d’r kingerwaan. Kieke noa ’t Ingel.
‘Alaaf,‘ fluustert d’r Dris.
‘Vier kome viere,’ zeët ’t Marij.
D’r Dris knikt.
‘Sjun meëdjer, dat vräut ós.’
D’r Karl vingt häusj aa tse zinge.
‘Koom hei óp aa.’
’t Marij deed tsefort mit. ’t Sietske pakt ziech ‘m in d’r erm. Het verzukt jet mit tse zinge. Hollendsj en e inkel plat woad. Ze sjoenkele bis ’t lidje oes is. Tsezame mit de manslu van de bank. D’r Karl bingt jet ballonge an d’r kingerwaan.
‘Vier zient ós besjtimd die daag,’ zeët ’t Marij.
D’r Karl beugt ziech jet uvver d’r waan.
’t Ingel kiekt mit jroeëse oge.
‘E kleuntje jeboare.’
‘Joa, engele en kleuntjer. Jans ’t vrugjoar. En mit jans jet tsoekernónke,’ laacht ’t Marij.
Ze junt sjoenkelend wieër. Hinger d’r kingerwaan. Mit hönne engel. De ballonge danse in de zon. Noa de oma en d’r opa.
De manslu junt wieër mit tsere. Noen als tsoekernónke. En dat junt ze besjtimd viere. ’t Fes va klone-vluejele.