Leëvend

’t Wil mar nit ópsjisse vuur d’r Hannes. ’t Weer is noen nit wat me neumt inne sjunne aavank va de fiets-tsiet. Joa, ’t is vrug, mar nog jaar jee vrugjoar. Um d’r fiets tse losse noakieke is ’t nog nit d’rva kome. Doch vingt e ’t de huektste tsiet weëde um e sjtuk tse fietse. Wade deed raoste. De temperatoer rónk de vóftsing lieët ziech doeë. Evver d’r nordwink sjniet in ’t jezich.
Noa e sjtundsje vare veult e al jet va fietszin kome. De zon veult wermer aa. Bij ing bank sjtiegt e aaf. Tsiet vuur de haofwaeg bótram. Heë kiekt oes uvver inne plai. An de anger zie likt ing sjoeël. Mit vane jetseerd. Hinger ing vinster hingt e jroeës sjild. ‘Vier darve blieve’. Ing vrauw leuft verbij. Ze jrust. D’r Hannes wiest noa de sjoeël. ‘Uur hat fes.’
‘Joa,’ zeët ze. ‘Jods-jedank. Doa zunt tse winnieg kinger, hitsjt ‘t. De eldere hant de sjouwere drónger jezatsd. Ze hant noen ing eje sjoeël. Inne zeën vuur ós dörp.’
Ze leuft durch. D’r Hannes jrust ze.
‘Jratteleerd.’
Mit sjmaach eest e de bóttram. Óp de bank midde in e sjpring-leëvend dörp. Doavuur broechs te nit jroeës tse zieë. Waal vöal zin.
In deë zin vieët d’r Hannes wieër. Mit mieë vrugjoar in ’t jeveul. (gotop)