Viere

‘Blauw loeët. Ing sjun kluur vuur könneksdaag.’
’t Lieza kiekt eroes.
‘Zicher vuur de kinger óp d’r maat. Kanne ze sjun sjpieële.’
D’r Joeëhan hat jraad de vaan oes-jesjtaoche. Heë pakt de hongslieng. Sjpatseert e sjtuk langs d’r maat. De ieëtsjte kinger hant hön waar al neerjezatsd. Moeziekante verzammele ziech bij de kirch. Vuur de maes en d’r rónkjank. D’r Joeëhan leuft durch noa d’r veldwaeg. Doa kan d’r hónk e sjtuk los lofe. ’t Veld hat ing jeël kluur. ’t Hunke jeet bis an d’r rank. Ruucht effe en kunt tseruk. Bliet midde óp d’r waeg lofe.
‘Joa doa kans te besser lofe da bij dat jeël. Is zicherder.’
Wen ze werm bij de hoezer kome, jeet ’t hunke an de lieng. D’r hoarsjniejer hat hu óp. Heë sjteet an duur. De harmonie kunt óch durch de sjtroas. D’r hoarsjniejer jeet eri. Ing vrauw an de uvverzie kunt an duur kieke. Ze hat óch de vaan oes-jesjtaoche. D’r Joeëhan bliet an d’r rank van d’r sjtoep sjtoa. Ze jrusse ziech. De harmonie sjpilt inne marsj. Ze junt e sjtendsje bringe bij inne deë e ‘lintje’ hat kraeje. Ze lofe midde óppen sjtroas. Dat is zicher. Jenauw wie ’t hunke óp d’r veldwaeg. Wen de harmonie langs is, lofe ze durch. Heem wade de deeltjer en d’r oranjebitter. Óch dat is zicher. Wie alle feste bij d’r Joeëhan en ’t Lieza. Ze viere. Oranje mieë wie jeël.