Respek

Jenauw wie ing waech jeleie. Ing blauw loeët. Óch noen hat d’r Joeëhan de vaan oes-jesjtaoche. Alling hingt ze haof an d’r vanekuul. D’r Joeëhan jeet mit d’r hónk eroes vuur d’r sjpatseerjank. ’t Is sjtil an duur. Jing harmonie óppen sjtroas in d’r vrujje mörje. ’t Vilt nuuks tse viere. Waal jet tse iere. Al die doeë durch krigjewald. Um ziech vuur tse sjame. Doarum de vaan nit in d’r kiets. Eraaf jeroetsjd. Inne daag lang ermzielieg in d’r wink. Bij ’t jedechnisbild is nog nuuks tse zieë. Sjtrak kome doa de blommekrens. Mitjedrage in d’r tsóg va sjwiejende lu. Óp de moas van inne intsele dóffe trommesjlaag. Bis de sjtilte va tswai menute. En de vlamme van ’t vridvuur. D’r hónk ruucht ins an ’t bild. Inne poeët huft e nit óp. D’r Joeëhan bekiekt ’t ziech.
‘Joa, respek.’
Da lofe ze durch. D’r hoarsjniejer hat de duur e bis-je óp sjtoa. De vrauw an de uvverzie sjtikt óch de vaan oes. Haof an d’r kuul. D’r Joeëhan kiekt d’rhin.
‘Um tse  iere,’ dinkt d’r Joeëhan. ‘Doa zetse vier de duur wied vuur óp.’
Heë kiekt ins noa d’r hónk.
‘Joa, respek. Langer wie tswai menute.’