FesII

D’r Joeëhan bekiekt ziech ins ’t Lies. Heë sjteet midde in ’t tsimmer. D’r dusj an zie jesjaove.
‘Is deë antsóg nit jód vuur ’t fes?’
‘Joa, doa kans te mit joa. Evver de sjong. Die passe nit. Jing broenge. Sjwatse hure doabij. Jank diech mar e paar nuie hoale.’
‘Vuur die ing moal zoeëvöal jeld oesjeëve? Dat is doch sjaad. Iech hol e duus-je sjwatse sjongswieks. Doa maach iech ze sjwats mit.’
‘Sjtel diech nit aa, Joeëhan. Vuur die ing moal. Zoene bezóngere pries. Dat maache vier noeëts mieë mit. De janse noabersjaf jeet mit. Allenäu in d’r betste sjtaat.’
‘’t Is al jód Lies. Vier junt e paar sjong hoale.’
‘Da kanne vier óch kieke vuur e nui kleed.’
‘Dat hauw iech miech wal kanne bedinke.’
‘E sjun sjiek lank kleed.’
‘Dat is jód.’
‘Vings te dat jód? Wie is ’t meuglieg.’
‘Joa, Lies doa kans te d’r noa tswai va maache.’
Dat vinge ze allebei um tse laache. Mit sjpas sjuve ze tsezame d’r dusj tseruk noa ‘t midde van ’t tsimmer. ’t Hoes jekroamd.
‘Wie ’t ziech jehuet,’ zeët ‘t Lies.  
Zoeë junt ze óch noa ’t fes.
Mit sjpas va tsezame.