Wink

De vaan hauwe ze oes-jesjtaoche. In de klure va hönne voesbalkloeb. Alle vertrouwe dri. Dis joar zouw ’t intlieg klappe. Ing klas hoeëjer sjpille. Evver de entäusjoeng is jroeës. Ing kluur bloof uvver, sjwats.
‘Dat is inne sjlaag, Joeëhan,’ zaat ’t Lieza teëje heure man.
Doa zouw ’t nit bij blieve. Tute vol van oranje hauwe ze van d’r zölder jehold. ’t Jezankfes zouw dis joar durch inne landsman jewonne weëde. Ier ze de tute oes-jepakd hauwe, woar ’t jedoa.
‘’t Weëde lanksaam aa sjleëg, Lies,’ zaat d’r Joeëhjan teëje zieng vrauw.
De tute mit oranje hant ze in ’t tsimmer losse sjtoa. Binnekóts vingt d’r voesbal aa. Da kanne ze doamit tsere.
Dizze mörje sjteet ’t mit jroeëse lettere in de tsiedónk. Durch ’t land zal vanaaf noen inne frisje wink winge. D’r Joeëhan bekiekt ziech die zin. Lekt de tsiedónk neer. Deed ziech d’r reënjas aa. Maat de mörjerungde mit d’r hónk. In de velder kunt d’r wink van ing zie. Nit mit en nit teëje. Dat bliet zoeë bis dat e in de sjtroas kót bij hem heem kunt. E sjtuk oes d’r wink. Bij d’r hoarsjniejer jeet de duur óp. ’t Trukt. ’t Zal jet va  klaaf zieë. D’r Joeëhan zetst ziech d’r kraag umhoeëg. Lieët deë wink verbij joa.
Heem pakt ’t Lieza ing tuut oranje oes. Vuurzichtig. De ieëtsjte.
‘’t Zal sjtórme Joeëhan. Iech veul ‘t’.  
Heë zuet ins. Inne oam va hofnoeng.