Sjneiwies

Dan is ’t doa. D’r ieëtsje sjnei. Lang zoog ’t nit d’rnoa oes. Me hoeët. De tsiet va sjnei hant vier jehad. De winktere nit mieë kaod. ’t Bertie en d’r Wiel maache inne sjpatseerjank. Vuurzichtieg sjtutse ze ziech. ’t Oesroetsje likt óp de loer. Mar ’t hilt hön nit binne. D’r sjnei kraacht ónger de sjong. D’r klank van ing tsiet jeleie. Sjneisjpas. Bij jiddere sjtrit klinkt de kingertsiet. Sjtondelang sjpieële. Sjliete, sjneibel, roetsje, sjneiman. In ónendlieg wies. Joa, de kingertsiet klinkt durch in d’r auwerdom. Zoeë zose ze in de krisvakans mit de klingkinger in d’r tsirkes. Ing wóngerlieje welt. Mit jroeëse oge kiekete ze. ’t Bertie en d’r Wiel zoge hön kingertsiet verbij joa. Noen in de sjtroalende oge van de klingkinger.
Sjwiejend lofe ze durch de sjneilandsjaf. Zetse hön sjritte neëveree. Mit dezelfde jedanke. Hön leëve hat ziech je-enderd. D’r sjnei nog ummer eëve wies. Wied voet hure ze kinger. Vräudklanke klinke. Óch nog ummer doa. Nog zoeë bekankd. ’t Bertie bukt ziech. Maat inne sjneibal. Wurpt d’rmit noa d’r Wiel. Truft ‘m óp d’r ruk. Heë drieënt zich um.
‘Zal iech diech nog ins i-vrieve.’
Inne laach klinkt. Nit je-enderd. Wies jeluk. Ónendlieg.